De ‘opkomst’ van China als wereldmacht wordt door velen als verontrustend ervaren, als inbreuk op de historische machtsverhoudingen. Maar de Chinezen zien dat zelf anders: de gang van hun land is enkel een herstel van China’s oude glorie als machtigste en beschaafdste land in de wereld! Nu gaat het Rijk van het Midden weer zijn rechtmatige plaats op aarde terug krijgen: zijn plaats als wereldmacht. Immers eeuwenlang was China de onbetwiste grootmacht van Oost-Azië. In de vijftiende eeuw verkende Zheng He, admiraal van de Chinese vloot, in opdracht van zijn keizer de kusten van Azië en Afrika en triomfantelijk bracht hij voor hem een giraf mee. In de zeventiende en vooral achttiende eeuw was China in Europa enorm in de mode: kunst, decoratie en tuinontwerpen werden liefst ‘in Chinese stijl’ uitgevoerd. De Verlichte filosoof Voltaire wist de Chinezen te waarderen, immers: ‘hun uitgestrekte en dichtbevolkte rijk werd reeds als een familie geregeerd waarvan de vorst de vader was…. toen wij nog in kleine bendes door de bossen van de Ardennen zwierven’. Het was pas in de negentiende eeuw dat het land werd vernederd, door het Westen en Japan gedegradeerd tot minderwaardige staat. Maar deze erbarmelijke periode staat in China nadrukkelijk te boek als intermezzo in de geschiedenis. Kennelijk deelde de Amerikaanse staatsman Henry Kissinger, architect van de Amerikaans-Chinese toenadering in de jaren zeventig van de twintigste eeuw, deze visie; hij noemde China een returning power, veeleer dan een emerging power.
Deze cursus gaat op zoek naar China’s vervlogen hoogtijdagen, met name in de periode tussen vijftiende en achttiende eeuw, de eeuwen van de Ming-dynastieën (1368-1644) en Qing-dynastieën (1644-1912) en ook naar de achtergrond van de teloorgang in de negentiende eeuw.