Und die Welt hebt an zu singen,
Triffst du nur das Zauberwort.
‘Volk van dichters en denkers’ werd en wordt het genoemd: reputatie die Duitsland te danken heeft aan de esthetische revolutie (want zo mag men de culturele aardverschuiving op het breukvlak van 18e en 19e eeuw wel noemen) die als ‘Romantiek’ de geschiedenis is ingegaan. ‘Ein Deutscher sein, das hieß beinahe ein Dichter sein’, schrijft Thoman Mann dan ook in een essay over Adelbert von Chamisso (1781-1838), als van huis uit Frans edelman een van de ‘founding fathers’ van de Duitse Romantiek.
Wat die, internationaal gezien, zo bijzonder maakt, is de nauwe samenhang tussen dichten en denken, componeren en schilderen waardoor schrijvers als Herder, Schiller en Schlegel, Fichte en Novalis, Schleiermacher en Hölderlin net zo werden geïnspireerd als Caspar David Friedrich, Franz Schubert en Felix Mendelssohn-Bartholdy, omdat zij (in de woorden van Novalis) ‘het banale een verheven betekenis, het gewone een geheimzinnig aanzien, het bekende de waardigheid van het onbekende, het eindige een schijn van oneindigheid geven’ en het zo romantiseren.
Doel van deze cursus van vijf colleges is Novalis’ befaamde definitie van het begrip ‘Romantiek’ in te kleuren vanuit het werk van enkele Duitse dichters en denkers waaraan muziek en beeldende kunst het hunne willen toevoegen.