Het meest nabije is tevens het meest verre, aldus de presocratische denker Heraclitus. Niet in de laatste plaats geldt dit inzicht voor onze stem, een instrument waar we aldoor gebruik van maken, maar dat ons niettemin ook zo vreemd is. Als we iemand voor de eerste keer ontmoeten en met hem of haar in gesprek raken, is onze aandacht voor een kort moment bij de stem van de vreemdeling, doch al vlug richten we onze aandacht volledig op de betekenis, die de stem louter als haar instrument lijkt te gebruiken. Anders gezegd: de betekenis lijkt het doel (telos) van de stem te zijn.
Misschien wordt deze teleologie nog wel het beste tot uitdrukking gebracht door de christelijke denker Augustinus, die het onderscheid tussen Johannes de Doper en Christus uitlegt als dat tussen de stem (phonè) en het betekenisvolle woord (logos). Johannes de Doper is niet meer dan de stem die de komst van het betekenisvolle woord aankondigt en die dan ook zal moeten verdwijnen opdat het woord in zijn volle glorie tot verschijning kan komen.
Zelfs in de linguïstiek van de beroemde linguïst Ferdinand de Saussure zijn we er getuige van hoe de stem als het ware verdwijnt in een linguïstiek van de betekenis.
Tijdens deze cursus halen we het fenomeen van de stem achter de coulissen vandaan teneinde iets van zijn vreemdheid op te heffen. We gaan we te rade bij enkele denkers die het fenomeen van de stem tot een belangrijk aandachtsveld van hun filosofie hebben gemaakt. Aan de hand van bijv. Mladen Dolar en Giorgio Agamben wordt aandacht gevraagd voor een fenomeen dat ondanks zijn nabijheid zijn verte nooit heeft kunnen afleggen.