Voordat de Tweede Wereldoorlog vooral het Europese continent in een groot inferno had veranderd, werd het Duitse volk vaak aangeduid als ‘het volk van de denkers en de dichters.’ Ook Heidegger bekent zich nadrukkelijk tot deze eretitel wanneer hij vanaf de jaren dertig in zijn ontologische project een steeds eminentere rol toekent aan de grote Duitse dichters. Vooral het oeuvre van Hölderlin heeft een onuitwisbare indruk op hem gemaakt, getuige onder andere omschrijvingen als ‘der Dichter der Deutschen’ en ‘der Dichter der Dichter.’
In deze cursus draait het om de vraag waarom Heidegger de blik op de dichters richt in een denken waarin het exclusief gaat om de grondvraag bij uitstek, namelijk de vraag naar de zin van zijn überhaupt of de vraag naar het zijn als zijn. Wat onderscheidt de dichters van de grote wijsgeren?
Voor de denker Heidegger wordt de vraag naar de cruciale rol van de dichter zeker niet gemotiveerd door een culturele belangstelling, evenmin biedt hij ons een esthetische beschouwing van het werk van enkele grote dichters. Er is allesbehalve sprake van esthetica! Eerder zijn dichters als Hölderlin, Trakl en George voor hem herauten van een andere, niet-metafysische toekomst (‘de andere aanvang’) en gaat het erom dat wij mensen, willen wij een toekomst hebben, leren luisteren naar hun stem. Van ons wordt veel meer gevraagd dan alleen maar de gedichten van de grote dichters te lezen en te analyseren, want in het dichterlijke spreken staat niets minder dan het wezen van de mens c.q. het mens-zijn zelf op het spel. Voor zover de stem van de dichter ons in ons eigen wezen aangaat, moeten we bijna in de letterlijke zin van het woord ‘een horige’ worden.
In deze cursus gaan we op zoek naar het eigen karakter van dit dichterlijke spreken en proberen we ook een eerste antwoord te geven op de vraag wat Heidegger bedoelt wanneer hij zegt dat de dichter ‘das Heilige sagt’. Welke betekenis heeft hier het heilige?