In deze cursus maken we kennis met drie hedendaagse toonaangevende filosofen.
Allereerst de tegendraadse en uitdagende filosoof Giorgio Agamben en zijn project Homo sacer, de heilige mens. Deze heilige mens laat zich het beste omschrijven als een leven dat straffeloos gedood, maar niet aan de goden geofferd mag worden. Veelzeggende voorbeelden van zo’n heilige mens zijn de muzelmannen in de Duitse concentratiekampen en de gevangenen op Guantanamo Bay. Volgens Agamben is dit heilige leven het oorspronkelijke politieke element, ja zelfs het fundament van de politieke macht. Bestaat er evenwel zo’n nauwe band tussen de soevereine politieke macht en het heilige of naakte leven, dan kan de politiek niet anders dan een biopolitiek wezen hebben, zoals onder andere blijkt uit de euthanasiedebatten in Nederland.
Ook bestuderen we de ‘non-philosophie’ van de Franse filosoof François Laruelle. Hij vindt dat de filosofie al bij voorbaat heeft bepaald wat werkelijkheid is en daarmee claimt ze ook de enige vorm van kennis te zijn, die kan beslissen over de werkelijkheid. Laruelle spreekt in dit geval van de filosofische zelfgenoegzaamheid en van het narcistische karakter van de filosofie. In de ‘non-philosphie’ wordt nu juist aangetoond dat de filosofie vanwege haar unitaire postulaat (denken en zijn horen bij elkaar) uiteindelijk het Reële nooit zal kunnen bereiken. De ‘non-philosophie’ moet dan ook worden begrepen als een denken van het Reële.
De laatste colleges wenden we ons tot de Amerikaanse filosofe Susan Neiman, die haar werk in dienst van de grote ethische vragen stelt, zoals die naar goed en kwaad. Neiman roept de filosofen op weer aansluiting te zoeken bij de vragen waarmee de man in de straat worstelt en de deuren van de universiteit wagenwijd open te zetten zodat de buitenwereld weer binnendringt in hun studeerkamers.